Het Perfecte Moment
Het hoge woord is er al langer uit, ik doe mee aan het allereerste seizoen van ALONE. Nu zijn dan ook eindelijk de eerste twee afleveringen te zien, wat we afgelopen vrijdag gelijk hebben gedaan, een heuse watch party thuis. Nog steeds is het gek om mezelf zo op beeld te zien. Er komen tegelijkertijd weer allemaal gedachtes omhoog en dingen die er zijn gebeurd, dingen die je in de aflevering ziet, maar ook zoveel niet. Deelnemen aan ALONE kwam op precies het juiste moment in mijn leven, ik had er zin in en ik was er klaar voor. Te gek dus, maar ook reuze spannend. Ik geniet ervan de gebeurtenissen te herinneren en om de bijzondere lessen die ik eruit heb gehaald te bewaren. Daarom bespreek ik op dit hoekje van de website de komende tijd meer over ALONE en natuurlijk ook Verwildernis. Want, wat er in het programma gebeurt gaat naadloos over in wat Verwildernis voor mij betekent. Het verwilderen is mijn passie en ik ga helemaal ‘aan’ als wij mensen mogen verwilderen en coachen om hun wilde zelf te ontdekken. Ik ga bij het begin beginnen…
Het Begin
Ik weet nog heel goed dat ik in de helikopter zat en alleen maar dacht: wat is het hier mooi, maar ook, wat is het hier kaal. Het gevoel overviel me dat ik eigenlijk niet zo veel zou hebben aan mijn plantenkennis als ik had gehoopt in dit ruige en woeste landschap dat Noorwegen rijk is. Dat bleek uiteindelijk ook te kloppen, maar die details komen allemaal nog.
Het moment van aankomst op het land bekropen de zenuwen me écht. Alles waar ik naartoe had gewerkt in al die maanden voorbereiding, maar stiekem onbewust al jaren voorbereiding, ging nu beginnen. Euforie kwam ook om de hoek kijken, bliksemsnel afwisselend met de zenuwen. Mijn hart zat hoog in mijn keel, iets wat ik niet per se van mezelf gewend ben, maar zoiets als dit had ik ook nog nooit gedaan. Gelukkig hoorde ik daar dan ook die stem in mijn hoofd: stapje voor stapje Daantje, heb vertrouwen.We hebben de plekken als lootjes getrokken. Op het moment dat Donnie Roelvink mijn naam riep om te trekken schoot het door mijn hoofd: ‘als ik maar een goede plek krijg’. Ai, dat gaf stress. Dus haalde ik even adem en vroeg het universum: ‘ik wil graag daar zijn waar ik mag zijn’. Dat gaf rust. Je voelt het wel een beetje, hoe die euforie en de overtuiging, het vertrouwen, afwisselden met die spanning en stress. Evergreen Cove werd mijn nieuwe thuis, voor onbepaalde tijd. Ik kan het als een prachtige feeërieke plek omschrijven.
De Ultieme Samenwerking, die met de Natuur
Donnie vroeg mij wat het eerste zou zijn dat ik zou doen als ik op mijn plek zou zijn. Voor mij was het heel logisch dat ik me voor zou stellen aan het land. Kenbaar maken wie ik ben en wat ik daar kwam doen, zo ineens de ultieme kalmte onderbreken, hoe stil ik ook probeerde te zijn, daar was eerst nog niemand. Wat voor meerwaarde kan ik zijn voor het land? Wat kom ik brengen? Dat werd dus, naast mijn eigen overleving, ook een echt doel, een motivator. Het voelde daardoor extra bijzonder, en ook weer kwetsbaar. Alsof je toestemming vraagt, je jezelf vooral moet bewijzen aan het land en het landschap, dat je daar een plekje verdient. Een landschap dat ook geen genade kent. Ondanks de invasieve soort die je daar bent, ben je ook maar klein en fragiel in contrast met al het grote. Je zoekt naar een samenwerking, ik als onderdeel van een geheel. En dat is een voortdurend en actief proces. Nu gaat het avontuur dan echt beginnen.
Voordat ik verder inga op wat ik in Noorwegen heb meegemaakt, is er ook nog wat voorbereiding aan ALONE vooraf gegaan. Hoe ik me heb voorbereid lees je in de volgende post. De vliegreis erheen gaf in ieder geval al nieuwsgierige blikken…
