Het moment dat ik aankwam in Evergreen Cove voelde magisch, alsof alle maanden – nee, jaren – voorbereiding ineens werkelijkheid werden. Maar het was niet zonder spanning. Mijn hart klopte in mijn keel terwijl ik vanuit de boot het landschap in me opnam. Hier had ik zo lang naartoe geleefd. Nu was het tijd om al die voorbereiding in praktijk te brengen. Geen plan meer, geen oefening, maar het échte werk. Zou het land mij steunen in mijn diepe wens om daar niet alleen te overleven, maar écht te leven?
Die vraag bleef door mijn hoofd spoken. Hoe zou het zijn om helemaal alleen te zijn? Was dat eigenlijk wel iets wat ik echt wilde, of had ik me dat in mijn hoofd gehaald zonder te beseffen hoe zwaar het zou kunnen zijn? Ik had me tot in de puntjes voorbereid, maar wat als mijn visie tekortschoot? Hoe breed was het spectrum van het leven hier eigenlijk? Evergreen Cove zou me dat snel genoeg laten zien.
Technisch Gezien een Zemen Pak…
Terwijl ik alles in me opnam, voelde ik de vochtige lucht langs mijn kleding trekken. Technisch gezien liep ik rond in een zemen pak, handgemaakt natuurlijk, maar absoluut niet ideaal in de vochtige omgeving van het Noorse landschap. Alles was nat of werd nat. Maar dit was hoe ik het wilde doen: zo natuurlijk mogelijk, zo primitief mogelijk, verbonden met de omgeving. Mijn outfit was niet alleen functioneel; het voelde als een verlengstuk van mijn missie hier. Dat het niet comfortabel zou zijn, wist ik al. Maar het maakte me sterker, hield me in verbinding.
Het Water Roept
Evergreen Cove had een bijzondere aantrekkingskracht op me. Bij aankomst zag ik meteen de waterval die in een kleine kreek uitmondde. Het geluid van stromend water vulde de lucht. Een waterval die eindigt in een kreek. Volgens het boekje van Torjus Gaaren, Traditional Trout Fishing, dé plek om te vissen. Het voelde bijna als een teken. Twee waterpartijen die elkaar ontmoetten, de tijd van het jaar waarin zalmen terugkeren naar hun geboortewateren om eitjes te leggen en daarna te sterven… Duurzamer vissen dan dit zou het niet worden. Ik wist dat ik die kans moest grijpen.
Mijn voorbereiding op vissen was grondig geweest. Vriend Lauwerens had me meegenomen naar een visvijver om te oefenen. Samen met Anton wierp ik af en toe een hengel uit en op de Waddenzee had ik met een net geëxperimenteerd. Toch voelde ik me nog onervaren. Het boek van Torjus had me vertrouwen gegeven, maar de praktijk zou de echte test zijn.
Wanneer je Hoofd een Afslag Neemt
Ondanks mijn voorbereiding liet ik me door mijn hoofd meeslepen. Tijdens de bootcamp voorafgaand aan ALONE hadden we gesproken over ingewikkelde constructies om een net effectief te gebruiken. Die ideeën bleven hangen, en in plaats van simpelweg mijn net over de kreek te spannen, wat ik van plan was geweest, begon ik te denken aan al die ingewikkelde technieken.
Ik probeerde een constructie te bouwen, maar het leek wel alsof alles tegenzat. Een boom brak toen ik het net neer probeerde te halen. En op dat moment brak ik ook een beetje. Frustratie overspoelde me, en ik riep in gedachten de mensen aan die dit soort dingen altijd zo makkelijk laten lijken, zoals mijn vader. Waarom lukte het nou niet? Waarom voelde ik me zo verloren?
Terug naar Eenvoud
Ik wist dat ik even afstand moest nemen. Ik nam een moment van bezinning, voelde de stress wegzakken en haalde adem. Toen ik weer terugkwam bij mijn kern, herinnerde ik me mijn eerste plan: het net simpelweg over de kreek spannen. Waarom had ik mezelf zo moeilijk gemaakt?
Dat moment van ontspanning gaf me helderheid. Soms is het niet het ingewikkelde plan dat je nodig hebt, maar gewoon vertrouwen op je instinct en de kracht van eenvoud. Ik ging aan de slag en volgde mijn oorspronkelijke idee. En weet je? Het werkte.
De Eerste Les van Evergreen Cove
Mijn eerste dagen in Evergreen Cove waren een mix van euforie, frustratie en nieuwe inzichten. Dit avontuur had me meteen op de proef gesteld en een waardevolle les geleerd: vertrouw op jezelf, en laat het leven niet ingewikkelder lijken dan het hoeft te zijn. Er komt altijd een moment waarop je het even niet meer weet, maar dat hoort erbij. Die momenten brengen je terug naar wat écht belangrijk is.
Evergreen Cove had me al zoveel geleerd, en ik wist dat dit nog maar het begin was. Terwijl ik uitkeek over de kreek en het stromende water, voelde ik me klein, maar ook sterk. Dit zou mijn thuis worden, voor zolang het me gegund was.
