“Normaal maak ik niet zo graag opmerkingen over iemands uiterlijk, maar ik moet toch zeggen dat je er afgetraind uitziet, en je huidt lijkt ook anders.” Zo startte het interview op Radio 1 afgelopen zaterdag. Daan was er te gast om de resultaten van Wildbiome Project te bespreken. Ze kon het zelf ook beamen, ze voelt zich anders en ze ziet het ook bij zichzelf. Niet afgevallen in gewicht, niet ineens gaan trainen of meer gaan bewegen, maar wel meer spieren hebben. Zelfs haar zintuigen voelen verbeterd, ze kan beter zien en horen en haar lichaam beter aanvoelen.
“Het is alsof ik een soort jager-verzamelaar lichaam heb gekregen in een high-tech wereld, ” zegt Daan. Ook hoort ze dit van andere deelnemers van het project, ze voelen zich anders en zien de uiterlijke veranderingen ook.
Dat moet wel te maken hebben gehad met het voedsel dat zij is gaan eten, aangezien haar leven verder nogal hetzelfde is gebleven en het soort eten vooral is veranderd. Door wild te eten worden er in eerste instantie vooral veel ‘onnatuurlijke’ zaken uit je voedselinname gehaald. Denk aan (plastic) verpakkingen om voedsel heen, allerlei ongezonde toevoegingen aan gefabriceerd eten, de pesticiden op bespoten voedsel, ga zo maar door. Daarnaast is er ook weinig ruimte voor bijvoorbeeld suiker in een wild dieet. Door ook geen fruit te eten (tenzij het echt wild is, maar dat is maar beperkt, zoals de enkele braam hier en daar) wordt die suiker inname echt beperkt.
Dat ziet Daan wel als een belangrijke reden dat ze zich nu zo voelt en deze dingen opmerkt.
Ook ziet ze verandering in haar dagritme. Ze begint met een heel stevig ontbijt, en dan heeft ze vaak pas rond 3 of 4 uur ’s middags weer trek, eet dan een grote maaltijd, en heeft daarna voldoende gegeten. Wat ze merkt is dat ze om 3 uur ’s middags echt wel moe kan zijn, vooral na een hele dag lesgeven. Vroeger ging die dip nog wel eens gepaard met een kopje koffie en een dadel, om daarna weer wat energie te hebben om door te gaan. Nu probeert ze dan rust te pakken, bijvoorbeeld door te liggen of een dutje te doen. Dat geeft eigenlijk net zo veel, als niet meer energie dan dat kopje koffie. Ze testte het ook uit tijdens een workshop dag, en de deelnemers reageerden hier heel positief op, deze soort ‘siesta’ tijdens de dag. Willen we misschien meer in een dag dan we aankunnen? Het zou kunnen.
Ondanks dat er nog niet veel gezegd mag worden over de bloedresultaten van het onderzoek, dat wordt later allemaal naar buiten gebracht, kan ze wel al iets delen over de PFAS resultaten. Een aantal weken geleden, toen Daan al bezig was met het Wildbiome project, heeft ze zich ook laten testen op PFAS. Daar kwamen destijds hoge waardes uit (29 ongeveer, terwijl dit maximaal 6 zou mogen zijn). Nu testte ze, een maand later, na nog langer wild eten, 17 als waarde.
Daan heeft hier twee theorieën over, die elkaar mogelijk niet uitsluiten, en die ze zeker verder gaat onderzoeken. Ofwel de testen waren niet volledig betrouwbaar, en deze waardes zeggen dus niet zo veel. Dat is best waarschijnlijk, omdat PFAS nog vrij ‘nieuw’ is, de kennis daarover. De ander optie is dat het te maken heeft met de binding van PFAS aan eiwitten. Bekend is namelijk dat PFAS zich kan ‘ophopen’ in eiwitrijke voedselbronnen. Maar wat zou er gebeuren als je dus eiwitrijke bronnen (al dan niet met PFAS, dat weet je op voorhand nooit) tot je neemt, zou je het dan ook weer uit je lichaam kunnen krijgen?
Daarom vervolgt Daan dit project met drie maanden ‘zelf onderzoek’ en gaat ze door met een carnivoor dieet. Ze heeft zelf nu een idee dat mensen wellicht wel carnivoren waren, die planten meer medicinaal gebruikten. Door de drie maanden heen merkte ze zelf al steeds minder de behoefte aan planten en kruiden en groeten. Dat groeide natuurlijkerwijs zo. Daarom is nu deze drie maanden ingaan ook niet een grote omslag meer.
Hopelijk is Daan over een aantal maanden weer bij Radio 1 te gast om dat vervolgonderzoek te bespreken.
