In aflevering vier raasde er een storm over Evergreen Cove. Die kwam ik heelhuids door. Hoe ik dat heb gedaan dat lees je verderop. Het is extra leuk om de afleveringen terug te zien nu en te ontdekken wat mijn medekandidaten hebben gedaan en hoe zij het ervan af hebben gebracht. Ondanks alle uitdagingen valt me ook op dat ik bij mezelf eigenlijk vooral veel rust zie. Mijn diepe wens begint in te zakken, ik voel me gedragen door het land, ik kan ontspannen, meegaan met de flow van wat er zich aandient en ook niet aandient.
Kamelenwijsheid
Wow! Ik ben echt onder de indruk ook wat de andere deelnemers voor hun kiezen kregen. Onderkomens die onder stroomden, te veel wind vingen of überhaupt de uitdaging om te slapen in de storm die over ons heen trok. Door een onverwachte inspiratiebron bleef ik zelf echter redelijk gespaard.
Bij het opzetten van mijn tarp had ik eerst een plek met uitzicht op het meer, want het uitzicht daar was fantastisch! Ik kwam er echter al snel achter dat het een leuk idee was maar niet erg praktisch. Ik realiseerde me dat met een tikkie meer zuid-zuidwesten wind mijn tarp een soort ballon zou worden. Toen moest ik denken aan de tribe reizen die ik organiseer in de Sahara. Het viel me dan altijd op dat kamelen, als de wind aantrok, met hun achterwerk in de wind gaan liggen. Een leuk inzicht dat ik toepaste op mijn tarp: ik bond hem, modelletje ‘frietzak’ aan de boom, strak en simpel. Een paar rotte stammen op de randen zodat er geen wind onder kon slaan. Et voilá: terwijl de storm om me heen gierde, heb ik heerlijk geslapen. Slechts een paar spetters water bereikten mijn slaapzak. Hoe waardevol is het toch om naar de natuur te kijken. De kamelen waren mijn grote inspiratiebron.
Rusten Terwijl de Vissen Drogen
Je krijgt in deze aflevering ook een glimp te zien van mijn kamp en hoe ik het én gezellig probeer te maken en ook hoe ik de vissen die ik niet helemaal kan eten laat drogen. Veel mensen denken dat vis roken dé manier is om te conserveren, maar roken doe je eigenlijk meer voor de smaak. Conserveren doe je het beste door een vis te drogen. Door het vochtgehalte met ongeveer 20% te verminderen, maak je de vis onaantrekkelijk voor schimmels en blijft hij langer goed. Het conserveren van voedsel, en dus ook vis, is een passie van mij dus daar kan ik nog wel meer over vertellen. Het is ook ontzettend belangrijk bij overleven in het wild, want als je eten vindt wil je dat nooit hoeven weggooien. Op de juiste manier preserveren helpt daar enorm bij.
Het zag eruit of ik daar lag te chillen, en dat was natuurlijk ook zo. Maar ik had ook bedacht dat het drogen ook zonder al te veel werk kon. De zon scheen én er was wind! In plaats van voortdurend een vuurtje aan te houden en nieuw hout te moeten zoeken, en dat te moeten zagen en hakken, gebruikte ik de wind en de zon voor het droogproces en kon ik even liggen op het strand. Vitamine D aanvullen, ontspannen, verbinden met het land. Sommige survival vaardigheden worden vaak onderschat. Toch wel bijzonder, het was zoveel gemakkelijker om dáár mezelf dat moment van rust te gunnen, dan wat ik normaal hier doe.
Gedragen door het Land
Wat een ontdekking dat ik me heel senang voelde met het leven op en van het land en water. Mijn voorbereiding, jarenlange onderzoek, verdieping, oefenen, uren, dagen, buiten zijn en bezig zijn. Lezen, onderzoek doen, vragen hoe anderen dingen aanpakken. Ik merkte het toen ik daar was en zie het ook terug in de aflevering hoe dat zijn vruchten afwerpt. Een net om vis te vangen kan ik zelf breien en repareren. Hoe moet je een vis klaarmaken en wat kun je ervan eten? Het begon te lonen.
Het brengt me ook bij het volgende. Van veel mensen krijg ik de vraag hoe het kan dat ik zoveel vissen ving. Is het techniek, is het de voorbereiding, is het het land die het mij geeft? Mijn antwoord: een combinatie van dat allemaal. Ja ik heb me ver in het diepe gegooid om alles goed voor te bereiden, ja ik heb de literatuur gelezen en ja, ik ben gedragen door het land. Ik heb me ontspannen en overgegeven aan dat wat ik mocht leren. En leren heb ik zeker gedaan.
Kennis en Kunde
Wat je niet op TV ziet, maar wel is gebeurd, is dat ook ik vier dagen geen vis ving. De wind was gedraaid, er was zelfs een tijdje bijna geen wind. De zon scheen overvloedig dus ook het zicht voor de vissen onderwater was goed. De waterlijn trok zelfs terug. Dat de vissen niet mijn kant op zwommen was dus eigenlijk heel logisch. Ik vertrouwde erop dat zodra de wind zou draaien de vissen weer zouden komen…en dat klopte. Gelukkig had ik nog voorraad vis en heel veel bessen geplukt dus ik kon deze tijd wel overbruggen maar natuurlijk werd ik wel even onrustig dat het zo lang duurde.
Techniek was ook onmisbaar. Zo heb ik, alsof het mijn trouwe vriend was, echt heel erg goed voor mijn net gezorgd. Je krijgt dat niet mee door die snippets op tv, maar ik was er con-ti-nu mee bezig. Echt. Twee keer per dag ging ik met m’n blote billen het koude water in om te kijken of alles nog goed zat en heb ik blaadjes en takjes eruit gehaald. Het lijkt misschien of de vissen me zo aan kwamen waaien, maar er zit wel weer achter.
Ik had ook geleerd, door het supergave boekje Primitive Fishing in the North dat het weinig zin had om deze tijd van het jaar met een hengel in de weer te gaan. De vissen gaan dan namelijk naar hun geboorteplek om hun eitjes leggen en eten eigenlijk niet. De overgang van het ene water naar het andere is sowieso al een top plek om te vissen maar dit was de plek waar deze vissen naar toe zouden zwemmen. Het net zo te plaatsen was dus een goeie move. Zo voor jezelf te kunnen zorgen is een geweldige ervaring ook al viel het vaak niet mee een leven voor mijn leven te ontvangen.
En als je de vis hebt gedood en schoongemaakt komt de volgende stap. Wat eet je, en wat niet? Ik ben een grote fan van vissenkoppen, ongelofelijk voedzaam en vet. Ik heb er veel kennis over verzameld en al die kleine beetjes helpen. Daarnaast kon je in mijn vorige blogpost uitgebreid lezen over hoe ik het had ervaren om de vissen te vangen en eigenhandig te moeten doden. Ik zou er dus alles aan doen om deze dieren zo goed als mogelijk te benutten, en nagenoeg alles te gebruiken.
Het Best Op Blote Voeten
Ondanks dat je dus niet altijd veel beweging zag in deze aflevering was ik echt wel bezig. Zo ook met mijn hut en hoe en waar deze te positioneren door de wind. Welke wind was heersend, waar waren bomen met lage begroeiing, waar zou het water stromen als er flinke neerslag zou zijn? Wat als het meer zou stijgen? Noem maar op… Ondanks dat het overleven je kan uitputten, fysiek en mentaal, moet je je koppie erbij houden en juist scherp blijven om het jezelf later niet te te moeilijk te maken. Het is ook iets prettigs om op terug te kunnen vallen, nadenken over hoe je dingen gaat aanpakken, het houd je bezig.
Als het kon liep ik op blote voeten. Die sensoren worden vaak flink onderschat. Je kunt zoveel informatie vergaren door die dingen, dat gaatals je schoenen draagt helemaal aan je voorbij! Ik herinnerde me de momenten in de Waddenzee. Mensen kwamen voorbij en ik zag ze met flinke laarzen over die zeebodem wandelen. “Hier zitten geen kokkels hoor!” zeiden ze dan. Echter kon ik met mijn blote voeten precies voelen waar de kokkels zaten en aten wij ons buikje lekker rond.
Door op mijn plek in Evergreen Cove met blote voeten te lopen kon ik goed voelen waar er veel blijvend vocht was en wat de hogere plekjes waren die droger voelde. Het was vervolgens meer dan logisch voor mij dat ik daar mijn hut ging bouwen. Het was weer een mooie samenkomst van kennis, kunde, ervaringen die ik had opgedaan in de natuur en samenwerking en verbinding met het land.
