Bij het kijken van aflevering 3 werd ik herinnerd aan een intens moment van het ALONE avontuur. Het vangen en doden van een vis om te kunnen overleven. Het is een handeling die zo vanzelfsprekend lijkt. Je denkt van te voren misschien: ach dat kan ik wel. In de praktijk is het allesbehalve dat, zelfs als je het echt nodig hebt. Het was een diepgaand proces waar ik veel uit hebt gehaald.
Een Leven voor een Leven
Het deed wat stof opwaaien online, het beeld van hoe ik vissen vang, euforisch ben over mijn vangst, ze daarna moet doden én geëmotioneerd raak om dat te moeten doen. Via een poll op Instagram ontdekte ik dat een groot deel van mijn volgers er hetzelfde in stond als ik. Het niet is niet fijn om te doen, maar als het moet dan zou ik het kunnen. Het vangen en doden van vissen was meer dan een fysieke handeling. Het was een emotionele confrontatie. Door mijn vingers tegen de kieuwen van de vis te plaatsen werd ze wat rustiger en kon ik haar in bedwang houden. Ik voelde haar worstelen, glibberig en sterk, vechtend voor haar leven. Het raakte me diep. Dat gevecht was rauw en eerlijk. Ik sprak de vis toe: “Ik snap het, dit is niet fijn, maar het net hangt er niet voor niets“. Ik sprak vervolgens mij intentie uit: “Ik neem jouw leven zodat ik kan leven. Ik zal je eren.” Het gaf me de moed om door te gaan, ondanks het vervelende gevoel van de vechtende vis onder mijn handen. Ik probeerde de vis zo snel en respectvol mogelijk te doden, net achter de nek, zodat haar lijden minimaal zou zijn.
Die momenten waren intens. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het eren van de natuur door dankbaarheid te tonen, voor een vis, voor bessen, voor alles wat je mag nemen, voelt als een diepe, wederzijdse verbinding. Het is de cirkel van het leven, maar het vraagt om respect.
Kwetsbaarheid als Kracht
Een van de meest inspirerende momenten uit deze aflevering kwam van Marly. Nadat ze werd overmand door emoties, herpakte ze zichzelf volledig. Ze liet haar tranen de vrije loop, voelde de pijn, en stond vervolgens weer op. Het is iets wat ik enorm waardeer: kwetsbaarheid tonen is geen zwakte, maar juist een teken van kracht. Het laat zien dat je je emoties kunt toelaten en vervolgens de draad weer oppakt. In een omgeving zoals die in Noorwegen is dat onmisbaar. Na de adrenaline die je voelt, zoals ik dat had bij het doden van de vis, moet je soms ook ontladen om ruimte te maken voor nieuwe kracht. Het is niet alleen menselijk, maar ook dierlijk, om na die momenten van adrenaline en spanning te ontladen. Dat was iets wat ik zeker herkende uit mijn kennis over de Psoas en Tension Releasing Exercises (TRE).
Momenten van Herkenning
Wat ik hierboven beschrijf over Marly, daar herken ik mezelf zeker in. Het terugkijken van de afleveringen is daardoor extra bijzonder. Hoewel iedereen dingen op onze eigen manier heeft aangepakt, we ons anders hebben voorbereid en verschillende situaties hebben meegemaakt, zijn er ook veel overeenkomsten in de ervaringen van mij en de andere deelnemers. Dat maakt het zo waardevol om terug te zien.
Neem bijvoorbeeld het moment van Govert, dat ik echt hilarisch vond. Hij somde al het eten op waar hij zo’n enorme trek in had, en oh, wat herkende ik dat. Met zoveel tijd alleen en zonder overvloed aan eten, dwalen je gedachten al snel af naar de lekkerste gerechten. Alles waar je normaal niet bij stilstaat, lijkt ineens zo veel specialer.
Toch denk ik dat ik nooit eerder zó van mijn eten heb genoten als daar in het wild. Het werk dat je ervoor moet verzetten, de uitdagingen die je overwint om het op je bord te krijgen, en uiteindelijk die voldoening van vers eten in je maag, dat is eten op een heel ander niveau. Het geeft je een diep gevoel van dankbaarheid, alsof je een essentieel onderdeel van de cirkel van het leven hebt ervaren.
